استانداردهای مهندسی نرم افزار بخش ششم

بخش ششم- معرفی استاندارد ISO/IEC 12207
1- معرفی ISO/IEC
مؤسسه استاندارد جهانی (ISO: International Standards Organization) در سال 1947 تشکیل شد. استانداردهای این مؤسسه برای هر کشوری می‌‌تواند به علت جهت‌‌گیریهای خاص آن کشور تعبیر شود. 87 کشور جهان عضو ISO هستند و تاکنون بالغ بر 8000 استاندارد در این مؤسسه تدوین شده است.

ISO با (IEC : International Electrotechnical Commission) (که یک سازمان تدوین‌‌کننده استاندارد برای صنعت الکترونیک و ارتباطات می‌‌باشد) ارتباطات سازمانی دارد. در سال 1987 ISO و IEC یک کمیته فنی الحاقی (JTC-1: joint Technical Cammittee-1) در زمینه تکنولوژی اطلاعات (IT) تشکیل دادند. منظور از این الحاق حذف دوباره‌‌کاریها در دو سازمان بوده است. در حال حاضر 29 کشور عضو این کمیته می‌‌باشند.

در سال 1987، ISO از گروههایی که در زمینه تدوین استانداردهای بین‌‌المللی نرم‌‌افزار فعال بودند درخواست نمود با این سازمان همکاری نمایند. در سال 1989 پروژه تدوین یک استاندارد بین‌‌المللی برای چرخه حیات نرم‌‌افزار آغاز شد. در طول یک دورة 6 ساله با برگزاری گردهمایی 2 بار در یک سال و با صرف 17 هزار نفر ساعت، استاندارد چرخه حیات نرم‌‌افزار در 60 صفحه تدوین شد. 17 کشور (شامل استرالیا، کانادا، فرانسه، آلمان، ژاپن، هلند، اسپانیا، انگلستان و آمریکا) در تدوین این استاندارد نقش اساسی داشته است.


زیر کمیته فرعی که در این سازمان در مورد مهندسی نرم‌‌افزار تشکیل شده است SC-7 نام دارد . این زیر کمیته، روش‌‌های مدیریتی، روشهای پشتیبانی از استانداردها و ابزارهای لازم جهت تولید و آزمایش نرم‌‌افزارها را توسعه می‌‌دهد. این کمیته دارای گروههای کاری متعددی می‌‌باشد که در حوزه‌‌های زیر فعالیت می‌‌کنند.
1- مستند‌‌سازی سیستم‌‌های نرم‌‌افزار
2- محیط‌‌های ابزاری
3- ارزیابی و اندازه‌‌گیری
4- مدیریت چرخه حیات
5- پروسه‌‌های پشتیبانی
6- سطوح مجتمع‌‌سازی نرم‌‌افزار
7- ارزیابی پروسه‌‌های نرم‌‌افزار
8- تبادل داده بین‌‌ابزارهای CASE